مفهوم یکپارچه سازی: یکپارچه سازی اراضی کشاورزی به معنای هماهنگ نمودن کلیه فعالیت های کشاورزی اعم از آماده سازی زمین،

تهیه بذر، کود، سم ، ماشین آلات کشاورزی و نگهداری و استفاده صحیح ازآنها، مدیریت صحیح مزرعه و بازاریابی محصولات کشاورزی

است، به نحوی که بتوان ضمن بالا بردن توان تولید، نوع کشت و محصولات را مطابق با نیازهای جامعه هدایت نمود.

تجمیع و یکپارچه سازی اراضی خرد موجب اقتصادی شدن کشاورزی، افزایش بهره وری و جلوگیری از مهاجرت می شود. با این کار ضمن

توجیه اقتصادی کشاورزی و بهینه شدن فعالیت ها، ارزش افزوده هم برای زمین کشاورزی ایجاد می شود و از آنجا که رسیدگی به زمین

های پراکنده سخت و ضریب مکانیزاسیون در این اراضی خرد پایین است در صورت یکپارچه سازی، کشاورزان از نظر مالکیتی می توانند

زمین های خودرا سند دار کنند.

یکپارچه سازی اراضی مانع از تغییر کاربری ، افزایش بهره وری از آب و خاک و سایر منابع و جلوگیری از خرد شدن و رها شدن اراضی می

شود و می توان گفت در نهایت تثبیت تولید کشاورزی را بدنبال خواهد داشت. یکی از دلایل خرد شدن اراضی کشاورزی، قانون ارث و در

برخی مواقع دوری اراضی از جاده و امکانات زیربنایی است.

با خشکسالی متعدد سالهای اخیر و کم آبی، کشاورزان هم متوجه شده اند باید بسمت روش های مدرن و علمی بروند و روش سنتی و

داشتن زمین های کوچک ، دیگر اقتصادی نیست و اگر همین گونه باشد بسیاری از روستاییان زمین و روستا را رها خواهند کرد لذا بسیاری

از کشاورزان که معیشت آنها به خطر افتاده به سمت یگپارچه سازی اراضی خود رو آورده اند.

پراکندگی اراضی باعث می شود که استفاده از عوامل تولید با دشواری صورت گیرد. نیروی کار که یکی از عوامل تولید در کشاورزی است

به علت وجود عارضه پراکندگی زمین، تضعیف شده و کارآیی آن کاهش می یابد. فاصله بیش از حد بین قطعات، رفت و آمدهای مکرر و در

نتیجه کاهش انرژی کشاورزان را به دنبال دارد.همچنین به دلیل آن که عبور و مرور ماشین آلات کشاورزی از بین قطعات کوچک و

پراکنده با دشواری زیادی همراه است کشاورزان ناچارند نهاده های تولید مانند کود، سم، بذر و تولیدات خود را با چهارپایان جابجا کنند، به

این ترتیب مشکلات عدیده ای برای بهره برداران به وجود می آید.

به علت یکپارچه نبودن اراضی و وجود موانع فیزیکی و طبیعی که در این اراضی وجود دارد، بهره برداران نمی توانند از تکنولوژی به منظور

افزایش تولید به صورت بهینه استفاده کنند. سرمایه گذاری در امور زیربنایی مانند احداث سدها ، شبکه های آبرسانی، زهکشی، تسطیح

اراضی و احداث جاده های بین مزارع، بسیار حائز اهمیت ولی به علت پراکندگی قطعات ، امکان سرمایه گذاری در این اراضی وجود ندارد.

آب یکی از عوامل مهم تولید در کشاورزی ایران است. آب به علت عبور از بین قطعات متعدد و طی مسیرهای طولانی، افت شدید پیدا می

کند، علاوه برآن اختلافات و منازعات زیادی را(در حین آبیاری) بین زارعان بوجود می آورد.کمبود آبی که از این طریق ایجاد می شود،

مقداری از اراضی را از چرخه کشت و تولید خارج می کند.

پراکندگی قطعات سبب می شود تا هزینه های تولید بالا رود. درآمد کشاورزان کاهش یابد، منابع و عوامل تولید تلف شود، کشاورزان از

دستآوردهای علمی و فنی جدید محروم بمانند و مبادلات و ارتباطات تقلیل پیدا کند و در نهایت پدیده مهاجرت روستائیان تولید کننده به

شهرها گسترش یابد.

آثار زیانبار پراکندگی اراضی کشاورزی باعث می شود تا روند گذار کشاورزی از سنتی به پیشرفته با کندی انجام شود. عدم سرمایه گذاری

 در بخش کشاورزی و فراهم نکردن تکنولوژی کشاورزی سبب می شود تا بهره برداران نتوانند به کشاورزی صنعتی دست یابند.

کوچک بودن قطعات زمین ، تعداد و فاصله بین قطعات و نامنظم بودن شکل آنها، مسائل و مشکلات متعددی را در بهره برداری از عوامل

 تولید بوجود می آورد. یکی از مهمترین مشکلات ، عدم امکان صحیح و کارآمد از ماشین آلات و روش های جدید کشاورزی است.

در سطح استان فارس 3000 هکتار اراضی کشاورزی یکپارچه شده و 10000 هکتار نیز در دست مطالعه است که با اجرای خدمات زیربنایی، افزایش بهره وری در منابع آب و خاک را در پی خواهد داشت.